Το οροπέδιο της αφθονίας & το βουνό των Κενταύρων

Ξεκινάμε νωρίς από την Αθήνα με το πολυτελές πούλμαν μας και πρώτος προορισμός μας είναι ο Δομοκός, διάσημος για το κατίκι Δομοκού, το τυρί που έβαλε την Ελλάδα στη λογική των φρέσκων τυριών με λίγα λιπαρά. Στο οινοπαντοπωλείο “το Ρόδι”, που βρίσκεται στη νέα συνοικία της πόλης του Δομοκού θα γνωρίσουμε τον πρώτο τυροκόμο κατικιού τον κο. Κώστα Γαλάνη που θα μας πει τα πάντα για το τυρί, και τον μικρό οινοπαραγωγό κο. Νίκο Βασιλόπουλο που θα πει ιστορίες για τις τοπικές ποικιλίες. Θα δοκιμάσουμε φυσικά κατίκι και δύο χαρακτηριστικά κρασιά.
Στα Φάρσαλα μάς περιμένει ο παραγωγός κος Χρήστος Γούναρης για να μας δείξει πώς παράγεται ο χαλβάς Φαρσάλων. Ήρθε η ώρα όμως για φαγητό με παραδοσιακά νηστίσιμα εδέσματα της περιοχής και τοπικό κρασί στο εστιατόριο Ψάθα. Μετά το φαγητό επιβιβαζόμαστε στο πούλμαν μας με τελικό προορισμό τον Βόλο. Θα τακτοποιηθούμε στο ξενοδοχείο μας στην καρδιά της πόλης, πάνω στον παραλιακό πεζόδρομο την Αργοναυτών. Μετά από μικρή ξεκούραση θα βγούμε για βόλτα στο κέντρο. 

Βραδινή Τσιπουροκατάνυξη
Αργότερα όσοι επιθυμούν θα έχουν την πρώτη εμπειρία τους σε τσιπουράδικο με 1, 2 ή 3 ‘μόστρες’- γύρους τσίπουρου και τους σχετικούς μεζέδες με όλη τη φρεσκάδα της θάλασσας. Οικοδεσπότης μας το Τσιπουράδικο Διονύσης δίπλα στο ξενοδοχείο μας.

Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στα τραίνα και στο νοτιοανατολικό Πήλιο. Ξεκινάμε από μια γρήγορη επίσκεψη στο Σιδηροδρομικό Σταθμό του Βόλου, έργο του Εβαρίστο ντε Κίρικο, πατέρα του γνωστού ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο. Ο σταθμός, από τους πιο γραφικούς της Ελλάδας, παραμένει ίδιος από το 1882 που κατασκευάστηκε. Στον χώρο αυτό στεγάζεται και το Σιδηροδρομικό Μουσείο Θεσσαλίας, με σπάνιο υλικό για την ιστορία των σιδηροδρόμων στην Ελλάδα.
Το πρώτο μας ραντεβού όμως είναι στο Μουσείο της Πόλης μιας νέας αντίληψης μουσείο, που μας “βάζει μέσα” στην γέννηση και την εξέλιξη της πόλης του Βόλου. Θα ξεναγηθούμε στην έκθεση με τίτλο «Βόλος – Ν. Ιωνία: τόσο κοντά – τόσο μακριά», που αναδεικνύει την ξεχωριστή-κοινή πορεία των προσφύγων και των ντόπιων στην πορεία των χρόνων από το 1922 μέχρι σήμερα. Στην έκθεση θα δούμε επίσης το λιθογραφείο Ματσάγγου που παρουσιάζει αφίσες, μακέτες πακέτων και σχέδια χαρτιού περιτυλίγματος τσιγάρων της  ομώνυμης Καπνοβιομηχανίας. Επόμενος στόχος μας είναι η Τσαγκαράδα η «Πράσινη Θάλασσα» του Πηλίου. Μια θάλασσα καστανιών και πλατανιών, ένα πυκνό δάσος διάσπαρτο με κάθε είδους οπωροφόρα δένδρα και κήπους με άγρια και καλλιεργούμενα φυτά και λουλούδια. Έχει πανοραμικές θέες προς το Αιγαίο, τοπία απαράμιλλης ομορφιάς και ένα μαγευτικό περιβάλλον. Ένα δαιδαλώδες δίκτυο καλντεριμιών και μονοπατιών θα μας οδηγήσει να ανακαλύψουμε την ομορφιά των παλιών ή ανακαινισμένων αρχοντικών, τα οποία μαρτυρούν την πλούσια και σπουδαία παράδοση και ιστορία της. Το χωριό απαρτίζεται από τέσσερεις οικισμούς, οι οποίοι παίρνουν το όνομά τους από τις εκκλησίες που βρίσκονται στις κεντρικές πλατείες της με τα μεγάλα πλατάνια: Οι Άγιοι Ταξιάρχες –που είναι και ο παλαιότερος οικισμός– η Αγία Παρασκευή και ο Άγιος Στέφανος, που βρίσκονται κατά μήκος του δημόσιου δρόμου και η Αγία Κυριακή, η οποία βρίσκεται χαμηλά στην πλαγιά του βουνού προς την Νταμούχαρη. Το χωριό είναι πολύ οργανωμένο τουριστικά με εστιατόρια, παμπ, καφετερίες, με άρτια οργάνωση και υποδομή και υπηρεσίες υψηλής ποιότητας. Εμείς μετά από μια βόλτα με το λεωφορείο μας και με τα πόδια θα απολαύσουμε το καφεδάκι μας σε ένα παραδοσιακό καφενείο και θα πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής προς Βυζίτσα.
Στη Βυζίτσα με αξιόλογη ιστορία και αρχιτεκτονική, θα μας υποδεχτούν οι γυναίκες του αγροτουριστικού συνεταιρισμό “Εσπερίδες”. Ο συνεταιρισμός αριθμεί 7 πολύ δραστήριες  γυναίκες. Η γραμματέας κυρία Λίτσα Μπέλλου θα μας ξεναγήσει στον οικισμό και θα ετοιμάσει μια συνταγή για εμάς.
Ξανά στο πούλμαν όμως  για τις διπλανές Μηλιές. Οι Μηλιές βρίσκονται μέσα σε ένα τοπίο με πλούσιους ελαιώνες, σε υψόμετρο 400 μέτρων. Το χωριό ενδείκνυται για ατελείωτες βόλτες στα σοκάκια του, ανάμεσα στα παραδοσιακά αρχοντικά που διασώθηκαν από την πυρπόληση του χωριού το 1943. Θα θαυμάσουμε τις  περίτεχνες βρύσες του και την εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών  που βρίσκεται στην πλατεία του χωριού και χρονολογείται από το 1741. Από εδώ ξεκίνησε άλλωστε η εξέγερση των Πηλιορειτών κατά των Τούρκων. Εκεί αφού κάνουμε μια μικρή βόλτα, θα επιβιβαστούμε στον θρυλικό  Μουτζούρη το τρενάκι του Πηλίου που θα μας μεταφέρει μέσα από μια μαγευτική διαδρομή 90 λεπτών στα Άνω Λεχώνια η με μέση ταχύτητα  20 χλμ. την ώρα.  Από τα Άνω Λεχώνια θα πάρουμε ξανά το πούλμαν μας για το χωριό Κορόπη στα νοτιοανατολικά για το γεύμα μας στην παραδοσιακή ταβέρνα Ήρθε κι έδεσε. Μετά το φαγητό θα επιστρέψουμε στην πόλη και το ξενοδοχείο μας για ξεκούραση.
Το απόγευμα βόλτα με τα πόδια στο κέντρο. Θα ξεκινήσουμε από το Δημαρχείο της πόλης, του 1970 σε σχέδια Δημήτρη Πικιώνη ένα γνήσιο δείγμα Πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής. Στον ήδη γνωστό πεζόδρομο που ακολουθεί θα δούμε  το χάλκινο ομοίωμα της Αργούς που  υπενθυμίζει, την Αργοναυτική εκστρατεία και τον μύθο του Ιάσωνα και στα δεξιά μας τα σκάφη και τα ψαροκάικα. Λίγο πιο κάτω θα φτάσουμε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στις παλιές καπναποθήκες Παπαστράτου, τη γέφυρα που συνδέει την προκυμαία με τον λιμενοβραχίονα και το Πάρκο Αγίου Κωνσταντίνου, το παλαιότερο πάρκο της πόλης με περιποιημένα παρτέρια, παιδικές χαρές, αναψυκτήρια και πεζόδρομους για ευχάριστους περιπάτους. Πριν μερικές δεκαετίες διαμορφώθηκε και το πάρκο Αναύρου, διακοσμημένο με έργα μοντέρνας γλυπτικής, ξένων και Ελλήνων καλλιτεχνών. Εκεί μπορούμε να σταματήσουμε για καφέ στο Ξενία. Το βράδυ ελεύθερο για ό,τι έμελε προκύψει.

Η τελευταία μέρα μας είναι αφιερωμένη στο νοτιοδυτικό Πήλιο. Μετά από ένα υπέροχο πρωινό ξεκινάμε με το λεωφορείο μας για το Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Τσαλαπάτα, ένα πραγματικό στολίδι της πόλης. Λειτουργεί από το 2006 και αποτελεί ένα από τα λίγα σωζόμενα βιομηχανικά συγκροτήματα στην Ελλάδα. Ιδρύθηκε από τους αδελφούς Τσαλαπάτα και λειτούργησε για πάνω από πενήντα χρόνια (1926-1978). Το 1995 αγοράστηκε από τον Δήμο Βόλου και ανακαινίστηκε. Διασώζονται σε αυτό τα τριβεία, οι πρέσες, οι κοπτήρες, οι δεξαμενές αργίλου, τα βαγονέτα και η κάμινος Hoffmann, τα οποία ανασυνθέτουν την παραγωγική διαδικασία του παλαιού εργοστασίου. Η μόνιμη έκθεση πλαισιώνεται από μακέτες και πλούσιο εποπτικό υλικό. Είναι ένα από τα 9 μουσεία- κοσμήματα της Τράπεζας Πειραιώς, το οποίο θα απολαύσουμε στην επίσκεψή μας αυτή.
Ο επόμενος σταθμός μας είναι η Πορταριά. Αποτελεί το σημαντικότερο εμπορικό κέντρο του Πηλίου,  σε μια καταπράσινη πλαγιά με άφθονα τρεχούμενα νερά και απεριόριστη θέα στον Παγασητικό και στα γύρω χωριά. Της έχουν προσδώσει κατά καιρούς διάφορους χαρακτηρισμούς όπως «η αρχόντισσα του Πηλίου» και «η κυρία επί της υποδοχής. Κατά τη διάρκεια των Σλαβικών εποικισμών στον ελλαδικό χώρο ο αρχικός οικισμός, ονομάζονταν Δρυανούβαινα. Στο τέλος της Βυζαντινής περιόδου, ιδρύθηκαν πολλά μοναστήρια στην περιοχή, ένα από τα οποία ήταν και το μοναστήρι της Παναγίας της Πορταρέας, γύρω από το οποίο οργανώθηκε αρχικά ο τότε οικισμός και πήρε το όνομα του τον 13ο αιώνα. Μέχρι τον 18ο αιώνα, το χωριό εξελίχθηκε σε ένα σημαντικό εμπορικό και βιοτεχνικό κέντρο της περιοχής. Οι κάτοικοι ασχολούντο με την καλλιέργεια της γης, το εμπόριο και την επεξεργασία  μεταξιού. Διαθέτει, πολλά και μεγάλα νεοκλασικά αρχοντικά, Θεσσαλομακεδονικού ρυθμού με σκεπή από πέτρινες πλάκες, που δείχνουν τις περιόδους ακμής που πέρασε η περιοχή πολλά από τα οποία σήμερα λειτουργούν ως ξενώνες. Τα περισσότερα από αυτά τα καλοδιατηρημένα πέτρινα αρχοντικά χτίστηκαν από Πορταρίτες, οι οποίοι επέστρεψαν πλούσιοι, από την Αίγυπτο.  Θα περπατήσουμε στο μονοπάτι των Κενταύρων, στην κεντρική πλατεία όπου υπάρχει το ξενοδοχείο Theoxenia από το 1904. Το 1944 πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς. Η Παναγιά Πορταρέα, χτίστηκε το 1273. Σήμερα σώζεται μόνο ένα μικρό εκκλησάκι.  Θα σταματήσουμε για μια γνωριμία με το χωριό. Συνεχίζουμε την ανάβαση για λίγο μέχρι την Μακρυνίτσα, το μπαλκόνι του Πηλίου, για βόλτα και καφέ στην κεντρική πλατεία με τα πλατάνια, τα τραπεζάκια και τον ωραιότατο ναό του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου (του 1792). Πίσω από την εκκλησία θα δροσιστούμε στη μαρμάρινη κρήνη “Λιοντάρια” ή “Αθάνατο Νερό”, έργο του 1809.  θα δούμε το παλιό καφενείο με την τοιχογραφία του Θεόφιλου από το 1910 με θέμα την ανάπαυλα του πρωτοκλέφτη Κατσαντώνη μετά τη μάχη στα Τζουμέρκα. Τέλος αφού απολαύσουμε τη μοναδική θέα προς τον Παγασητικό και το αναψυκτικό μας. Θα επιστρέψουμε στο κέντρο της πόλης για το τελευταίο γεύμα της εκδρομής  All Day Restaurant Bar Πλαγίως όπου θα απολαύσουμε ένα πλούσιο μενού δημιουργικής κουζίνας.
Το ταξίδι τελειώνει εδώ με τον καλύτερο τρόπο. Αφήνουμε τον Βόλο με τις καλύτερες εντυπώσεις και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα.