Μποτσουάνα Ναμίμπια Μοζαμβίκη Σουαζιλάνδη Οκαβάγκο

Πτήση με ενδιάμεσο σταθμό για το Μαπούτο της Μοζαμβίκης που δειλά-δειλά ανοίγει τις πύλες της στον διεθνή τουρισμό.

Φτάνουμε το πρωί στο Μαπούτο, γνωστό από τον καιρό των Πορτογάλων ως Λουρέντσο Μαρκές. Το απόγευμα θα φωτογραφήσουμε τα αποικιακά και κυβερνητικά κτήρια της πρωτεύουσας, ενώ μπορείτε να ψωνίστε είδη χειροτεχνίας από τα ειδικά καταστήματα στο Μαπούτο.

Αφήνοντας τις μεγάλες αποσκευές στο ξενοδοχείο, πετάμε με μια χειραποσκευή για τη Βόρεια Μοζαμβίκη. Προορισμός το αρχιτεκτονικό αριστούργημα που έδωσε το όνομά του σε ολόκληρη τη χώρα, το νησάκι Μοσαμπίκ, που φιγουράρει στον κατάλογο της UNESCO αλλά δεν έχει γίνει ακόμη τουριστικός πόλος σαν τη Ζανζιβάρη. Από το αεροδρόμιο της Ναμπούλα κατευθυνόμαστε στις ακτές του ινδικού με μια 4ωρη διαδρομή και καταλήγουμε στο ήρεμο νησάκι Μοσαμπίκ χαμένο στο χρόνο και στο χώρο.

Μπορείτε να καυχηθείτε πως είστε από τους πρώτους Έλληνες ταξιδιώτες που πατάνε πόδι σ’ αυτή την «αμόλυντη» περιοχή της Μοζαμβίκης. Το πρωί θα περιπλανηθούμε στο μικροσκοπικό νησί φορτωμένο με τη βαριά αποικιακή κληρονομιά αφού για τρεις αιώνες ήταν το κέντρο της Πορτογαλικής Διοίκησης Ανατολικής Αφρικής! Θα επισκεφθούμε μερικές από τις εκκλησίες των Πορτογάλων, όπως της Μιζερικόρντια όπου φυλάσσεται «Η Σταύρωση» από λαϊκό καλλιτέχνη της φυλής Μακόντε και την Παναγία των Οχυρώσεων στην άκρη του φρουρίου. Το απόγευμα θα περπατήσουμε στον οικισμό Μακούτι όπου ζουν οι Αφρικανοί κάτοικοι από παλιά και θα περιπλανηθούμε στα δρομάκια με την αγορά, αναζητώντας τα μουσουλμανικά τζαμιά και τον δυσδιάκριτο… Ινδουιστικό ναό!

Παίρνουμε ξανά το δρόμο της επιστροφής και το μεσημέρι πετάμε από το αεροδρόμιο της Ναμπούλα πίσω στο Μαπούτο.

Αναχωρούμε οδικώς για το βασίλειο της Σουαζιλάνδης και εξορμούμε στην πρωτεύουσα Μπαμπανέ και στην κοιλάδα των βασιλικών κτισμάτων του Μανζίνι.
Η Σουαζιλάνδη που δεν έγινε ποτέ βρετανική αποικία και είναι περήφανη για την κληρονομιά της.

Καλώς ορίσατε στο Βασίλειο του Λεσότο! Φτάνουμε οδικώς δια μέσου του εδάφους της Νότιας Αφρικής στο ορεινό βασίλειο του Λεσότο, στο μέσον της Νότιας Αφρικής. Άφιξη και εγκατάσταση στο ξενοδοχείο μας στην πρωτεύουσα Μασέρου.

Ένας άλλος κόσμος αποκαλύπτεται μπροστά μας καθώς ανηφορίζουμε στα ψηλά βουνά της ενδοχώρας όπου ζουν οι περήφανοι Μπασότο. Τα χαρακτηριστικά κωνικά σπίτια τους, οι χαράδρες και τα μεγαλόπρεπα τοπία είναι σε κατευθείαν αντίθεση με την επίπεδη σαβάνα που μας συνόδευαν τις προηγούμενες μέρες. Το ίδιο παράξενα είναι και τα χαρακτηριστικά ψάθινα καπέλα που αποτελούν την… περηφάνια κάθε Μπασότο.

Αναχωρούμε για την πρωτεύουσα της Νοτίου Αφρικής Πραιτόρια όπου φθάνουμε αργά το απόγευμα.

Οι «δυνατές» ταξιδιωτικές συγκινήσεις της αφρικανικής μας οδύσσειας, παίρνουν -για μια ακόμη φορά- εντελώς άλλη τροπή. Το πρωί θα ξεναγηθούμε στην Πραιτόρια και το Πάρκο ντε Βίλτ. Συνεχίζουμε για τη γειτονική Μποτσουάνα, το «απόκρυφο μπριγιάν της Αφρικανικής ηπείρου» όπου κατευθυνόμαστε οδικώς. Το νόμισμά της, η «πούλα», σημαίνει στην κυριολεξία «βροχή» (αλήθεια, τι πιο πολύτιμο αγαθό θα μπορούσε να επιθυμήσει ένα άνυδρο οικοσύστημα σαν το δικό της;). Είναι δε, το ισχυρότερο αφρικανικό νόμισμα που, έχοντας «υπερκεράσει» σε αξία και αυτό ακόμη το Ραντ της Νοτίου Αφρικής, κατακλύζει σήμερα την μαύρη αγορά όλων των γειτονικών χωρών. Αγνοείτε βέβαια ότι τα συναλλαγματικά αποθέματα της Μποτσουάνα είναι περίπου μυθικά για αφρικανική χώρα, ενώ ένας αξιοζήλευτος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης την κατατάσσει στην τρίτη θέση παγκοσμίως! Την περίοπτη οικονομική της υπόσταση, την οφείλει στα περιβόητα αδαμαντωρυχεία που ανακαλύφθηκαν στα έγκατα της θρυλικής ερήμου Καλαχάρι. Στην ουσία, ο άνυδρος αυτός ερημότοπος καταλαμβάνει το 85% της εδαφικής επικράτειας της χώρας, κάνοντας την Μποτσουάνα να μοιάζει με απέραντη, σχεδόν επίπεδη «αμμοθάλασσα» που κηλιδώνεται από παρτέρια θάμνων και περιβάλλεται από ατελεύτητα κυλιόμενες σαβάνες.

Διασχίζοντας οδικώς την καρδιά αυτής της φαινομενικά αφιλόξενης επικράτειας, θα καταλήξουμε στο Φρανσιστάουν αφού επισκεφθούμε οικισμούς Τσβάνα κατά μήκος της Καλαχάρι.

Θα εκπλαγούμε όταν μάθουμε πως στην καρδιά της ερήμου απαντάται το μεγαλύτερο «εσωτερικό» Δέλτα του πλανήτη! Την ύπαρξή του τη χρωστάει σε ένα τρανταχτό αίνιγμα της Μητέρας Φύσης, που ακούει στο μαγικό όνομα του Οκαβάνγκο. Τρίτος κατά σειρά σε μέγεθος της νότιας Αφρικής -μετά τον Ζαμβέζη και τον Μοζαμβίκη- ο «ποταμός που ποτέ δεν βρίσκει τη θάλασσα», πηγάζει στα κεντρικά υψίπεδα της Αγκόλα, όπου δέχεται την επουράνια ευλογία δυνατών βροχοπτώσεων. Ρέοντας με νοτιοανατολική κατεύθυνση και διασχίζοντας τη Λωρίδα του Καπρίβι, ύστερα από πορεία έξι ολόκληρων μηνών, η ζωοδοτική αυτή «αρτηρία» εισέρχεται στην Μποτσουάνα, ως υπόσχεση ανακουφιστική στην καθολική ξηρασία ενός ατέρμονου χειμώνα που διαρκεί σχεδόν εννέα μήνες στο έτος. Φτάνοντας στον τελικό τους προορισμό, τα νερά του ποταμού πλημμυρίζουν την σαβάνα, δικτυώνονται σε μυριάδες μικρούς και μεγάλους παραπόταμους, εξατμίζονται και, τέλος, εξαφανίζονται μες στην άμμο της Καλαχάρι, έχοντας πρώτα μετασχηματίσει μια «δυνητική» ερημική ζώνη 15.000 τ.χλμ., σε έναν από τους πιο συγκλονιστικούς υδροβιότοπους του κόσμου. Το Δέλτα του Οκαβάνγκο. Θα αρχίσουμε να το γνωρίζουμε από αύριο. Για σήμερα θα διανυκτερεύσουμε στο Μάουν την άτυπη πρωτεύουσα του Δέλτα.

Η περιοχή Μορέμι φέρει μια διακριτική, διττή φυσιογνωμία, που επισφραγίζει την μοναδικότητα του ανατολικού «μπράτσου» του Δέλτα. Από τη μια, οι απλόχωροι χερσότοποι – η ομώνυμη Χερσόνησος, η «Γλώσσα» και το Νησί των Φυλάρχων – κι από την άλλη, οι διάσπαρτοι και αχανείς υγρότοποι. Για την σχετικά μικρή έκταση των 3.000 τ.χλμ. του, το εθνικό πάρκο ενσωματώνει μια αληθινά πληθωρική χλωρίδα, ενώ η όλη γεωγραφία της περιοχής χαρακτηρίζεται από ασύλληπτη ποικιλία: ξηρή σαβάνα διάστικτη από ακακίες, θάμνους και χαμόδεντρα. Δασότοποι -όπου κυριαρχεί το «μονοπόνι» και το μολυβδόδεντρο-, νησιά με λυγερόκορμους φοίνικες, γρασότοποι και παρόχθια περιβαλλοντικά οικοσυστήματα όπου εναλλάσσονται βάλτοι, μαγκρόβια δάση και ελώδη «πλημμυροπεδία» με παπύρους και καλαμώνες. Το ίδιο το Δέλτα δεν είναι παρά ένας χαοτικός και συμπαγής λαβύρινθος υδάτινων διόδων που, εδώ και κει, «ξανοίγονται» σε ρηχές λαγκούνες κρυστάλλινων νερών όπου επιπλέουν ανθισμένα νούφαρα και λιμνάζουν πυκνές συστάδες φυκιών. Αυτό το αλληλένδετο κράμα Δέλτα και σαβάνας κυριολεκτικά σφύζει από ζωή. Στα αχανή του διαστήματα, η άγρια πανίδα χαίρει ενός βιότοπου, από τους πιο παρθένους, άσπιλους και αλώβητους που μπορεί να συναντήσει ακόμα στην αφρικανική ήπειρο. Όλα τα κύρια είδη της αφρικανικής πανίδας είναι παρόντα: ελέφαντας, ρινόκερος, λιοντάρι, λεοπάρδαλη, τσίτα, ζέβρα, καμηλοπάρδαλη, ιπποπόταμος, αγριοβούβαλος, κροκόδειλος, αγριόχοιρος. Αλλά και τα πιο μικρόσωμα ζώα αντιπροσωπεύονται σ’ αυτό το υπέροχο ζωικό βασίλειο, με την ύαινα, τον μπαμπουίνο, την παιχνιδιάρικη μαϊμού και το τσακάλι. Από τα πτηνά, σε αφθονία απαντώνται οι ερωδιοί, οι πελεκάνοι, οι πυγμαίες χήνες και οι στρουθοκάμηλοι. Κι ως «κερασάκι της τούρτας» – κυριολεκτικά «μεθυστική» – είναι η μεγαλύτερη συγκέντρωση αντιλόπης σε όλη την Αφρική. Πράγματι το πανέμορφο αυτό ζώο αντιπροσωπεύεται εδώ με περισσότερα από 20 διαφορετικά είδη: η φινετσάτη νοτιοαφρικανική γαζέλα «γκέμσμποκ», το μικρόσωμο «πούκου», η αρχοντική «σάμπλε» το βοδινόμορφο «έλαντ», το γλυκό και μοναχικό «γκρύσμποκ», η χαριτωμένη «ιμπάλα», το «κούντου», το τεθλιμμένο στην όψη «ρήμποκ», η τριχωτή υδρόβια αντιλόπη, η παρανοϊκή «λέτσγουε» -είναι μόνο τα πιο αξιομνημόνευτα, όπως επίσης και η ελκυστική αντιλόπη των βάλτων «σιτατούνγκα» με τα παράξενα επιμήκη πέλματα που της επιτρέπουν να περπατάει στην λάσπη και τα έλη χωρίς να βυθίζεται. Από νωρίς το πρωί θα εξορμήσουμε με τζιπ στο εσωτερικό του πάρκου για μια χερσαία γνωριμία με τον παράδεισο. Όλη η μέρα θα αφιερωθεί στην εμπειρική περιπέτεια με αυτό το πληθωρικό φυσικό οικοσύστημα. Σαφάρι, ορνιθοπαρατήρηση, νατουραλιστικό οδοιπορικό σε καθορισμένα μονοπάτια, και άλλα ανάλογα, μας περιμένουν σ’ αυτή την πρώτη γνωριμία. Το απόγευμα επιστρέφουμε στο λοτζ του Μάουν για διανυκτέρευση.

Αφήνουμε τις μεγάλες αποσκευές στο Μαούν. Η σύντομη πτήση προς το εσωτερικό του Οκαβάνγκο με ελαφρά αεροσκάφη θα μας ανταμείψει με την συναρπαστική εμπειρία τής από αέρος θεώρησης αυτής της απέραντης υδάτινης όασης στις παρυφές της ερήμου, όπου εκτός από τα εποχικά αποδημητικά σμήνη πουλιών, βρίσκουν καταφύγιο αγέλες ζώων, αντιπροσωπευτικές όλων των κύριων ειδών της αφρικανικής πανίδας, αλλά και ορισμένων αμιγώς γηγενών, που εξελίχτηκαν αναπτύσσοντας χαρακτηριστικά προσαρμογής στις ιδιαίτερες συνθήκες του υδροβιότοπου. Η ίδια η διαδρομή με σκάφη στο εσωτερικό του Δέλτα θα αποτελέσει τη «μυσταγωγική» εισαγωγή στο άσπιλο οικοσύστημα του Οκαβάνγκο, καθώς ήμερα και άγρια ζώα κατακλύζουν τις όχθες των φυσικών υδάτινων αρτηριών, την ώρα του δειλινού, για τροφή και για να ξεδιψάσουν. Καταλήγουμε στα βάθη του Οκαβάνγκο, σε μια νησίδα όπου οι αγέλες των ζώων απαντώνται αριθμητικά στο ζενίθ τους, κι όπου θα εγκατασταθούμε σε πολυτελείς τέντες ενός ονειρεμένου καταυλισμού. Ένα περιβάλλον που ταιριάζει πιο πολύ σε εξερευνητές των περασμένων αιώνων παρά σε συμβατικούς τουρίστες του σήμερα. Με το δειλινό θα απολαύσουμε την μαγεία του τοπίου καθώς θα αργοπλέουμε με βάρκες στα νερά του Οκαβάνγκο παρατηρώντας τα άγρια ζώα. Σςςςςς… η φύση μιλάει!!

Το πρωί αφήνουμε αυτόν τον παράδεισο και με ιδιωτικό αεροσκάφος πετάμε πίσω στο Μάουν απ’ όπου συνεχίζουμε οδικώς για τις παρυφές της ερήμου Καλαχάρι. Παρ’ ότι η μορφολογία της δεν έχει καμία σχέση με τις ερήμους που γνωρίζουμε -αφού τα χόρτα και οι θάμνοι δεν λείπουν απ’ το περιβάλλον της- εντούτοις οι μόνοι άνθρωποι που καταφέρνουν να επιβιώσουν στην επικράτειά της είναι οι μικρόσωμοι Βουσμάνοι της φυλής των Σαν. Φτάνοντας στην αγορά του Γκαντσί θα επισκεφθούμε το κέντρο χειροτεχνίας των Σαν και ίσως συναντήσουμε τις πρώτες γυναίκες Χερέρο με τα χαρακτηριστικά βικτωριανά φουστάνια και τα ασυνήθιστα τουρμπάνια.

Το πρωί περνάμε τα σύνορα με τη Ναμίμπια, την πιο αρχέγονη χώρα της Αφρικανικής Ηπείρου, αφού η Ναμίμπια ανήκει γεωλογικά στη… Νότια Αμερική!!! Από αυτήν αποσπάστηκε πριν εκατομμύρια χρόνια όταν η Παγγαία ήταν η μοναδική ήπειρος του πλανήτη μας. Τα πάντα εδώ, τοπογραφία, χλωρίδα και πανίδα, γεωλογία, φυλές και ιστορία, αποτελούν ένα μεγάλο αίνιγμα, μια παραδοξολογία σχιζοφρενικών και υπερβατικών διαστάσεων, που τα πιο υπερθετικά επίθετα ωχριούν να αποδώσουν με πιστότητα. Άφιξη το μεσημέρι στο Βίντχεκ όπου θα περιηγηθούμε στην πόλη με τα παλιά γερμανικά μέγαρα και θα υπάρξει χρόνος για μερικές ενδιαφέρουσες αγορές στα καταστήματα της Μωλλ, -που τη στολίζουν δώδεκα αληθινοί μετεωρίτες! – και στους υπαίθριους μικροπωλητές στην πλατεία Δικαστηρίου.

Από το Βίντχεκ αναχωρούμε κατευθείαν για την Έρημο της Ναμίμπια, το πιο παράξενο γεωλογικό φαινόμενο της υποσαχάριας Αφρικής. Στη διαδρομή θα έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε όλη την παραδοξότητα της Ναμίμπια καθώς θα συναντήσουμε στο δρόμο τις… κοινοβιακές φωλιές των πουλιών που φιλοξενούν μέχρι και χίλια πτηνά! Πιο κάτω μας περιμένουν τα προϊστορικά φυτά Βαλβίτσια που τα ξέχασε η εξέλιξη των ειδών και χρειάζονται 140 χρόνια να φτάσουν το ένα μέτρο ύψος. Διασχίζοντας τα ηφαιστειακά τοπία της παγωμένης λάβας καταλήγουμε το βράδυ στο Σβάκοπμουντ.

Ολοήμερη εκδρομή κατά μήκος της αφιλόξενης βόρειας Σκέλετον Κόουστ «Ακτή των Σκε­λετών». Είναι το τμήμα εκείνο της Ερήμου Ναμίμπ που έχει τη φήμη της πιο άνυδρης περιοχής του πλανήτη, όπου ο ήλιος καίει αλύπητα, ενώ οι παγεροί άνεμοι του Ρεύματος Μπενγκουέλα χτυπούν τις ακτές με τον πιο αδυσώπητο τρόπο. Την ονομασία της η περιοχή την οφείλει σ’ αυτήν την «κατάρα» της Μητέρας Φύσης, που επιτείνεται έτι περισσότερο από την παρουσία αναρίθμητων σκουριασμένων σκελετών πλοίων που τσακίστηκαν στις βορειότερες ακτές. Πράγματι, από καταβολής χρόνου, η περιοχή φέρει την φήμη κυριολεκτικά «νεκροταφείου» ναυαγίων, που σε συνδυασμό με τις μετατοπιζόμενες αμμοθίνες, την σεληνιακή και μυστήρια απεραντοσύνη της απόλυτης απογύμνωσης και τον μένοντα μανδύα της ομίχλης, προκαλούν την ανατριχίλα στον επισκέπτη. Η καθολική κυριαρχία της σιωπής διασπάται μόνο από τις διαπεραστικές και μελαγχολικές κραυγές απ’ τα θαλασσοπούλια και τις φώκιες. Τις τελευταίες αυτές θα τις θαυμάσουμε στον προστατευόμενο φυσικό τους περίγυρο. Την αποικία Φώκιας του Καίηπ Κρος. Εδώ προσάραξε ο πρώτος Ευρωπαίος εξερευνητής των Ατλαντικών ακτών της Αφρικής, ο Πορτογάλος θαλασσοπόρος Ντιέγκο Κάο, που επισημοποίησε το γεγονός εμφυτεύοντας έναν σταυρό – εξ ου και η ονομασία της τοποθεσίας «Ακρωτήρι του Σταυρού». Θα αφιερώσουμε όλο το πρωινό μας παρατηρώντας τον πληθυσμό από 100.000 φώκιες με την πυκνή γούνα (Arctocephalus pusiIIus) που έχουν κάνει εδώ τη φωλιά τους και το απόγευμα θα εξορμήσουμε στους τρομερούς αμμόλοφους κοντά στο Βάλβις Μπαίη.

Το πρωί είναι αφιερωμένο στο μουσείο και την αγορά χειροτεχνίας όπου θα βρείτε μερικά από τα πιο καλόγουστα καταστήματα της Ναμίμπια. Το μεσημέρι αναχωρούμε από τον βόρειο άξονα για το Βίντχεκ βιώνοντας ακόμη πιο πολύ τα μυστικά της ερήμου.

Επί τρίωρο πετάμε με 5θέσια αεροπλάνα χαμηλά, πάνω από τις καθηλωτικές γεωμορφολογικές εναλλαγές του χάρτη της Ναμίμπια, μια σπάνια, από τη φύση της, ευκαιρία να αποτυπώσετε στον φωτογραφικό σας φακό όλη την συγκλονιστική όψη της χώρας. Προο­ρισμός μας; Η Καόκολαντ, η πιο δυσπρόσιτη, απομονωμένη ασυνήθιστη και ευαίσθητη περιοχή της Ναμίμπια, στ’ ακριτικά βορειοδυτικά σύνορα με την Αγκόλα. Περιοχή ατελεύτητων και ανοιχτών πεδίων, μεγαλόπρεπων και ανεμοδαρμένων οροσειρών, ατιθάσευτων χειμάρρων και αλλεπάλληλα κυλιόμενων χορτοβοσκών, αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο για την ημινομαδική φυλή των Χίμπα που ζουν ακόμη σύμφωνα με τις πατροπαράδοτες κληρονομημένες τους συνήθειες, ανέγγιχτοι από το πέρασμα του χρόνου και με εξαιρετικά περιορισμένη επίγνωση για το τι ακριβώς συμβαίνει στον έξω κόσμο. Η επίσκεψή μας εδώ θ’ αποτελέσει μία αφρικανική εμπειρία ζωής. Το αεροπλάνο μας θα προσγειωθεί σε αεροδιάδρομο, στην καρδιά της βόρειας Ναμίμπιας κοντά σε κάποιον από τους οικισμούς των Χίμπα. Οι Χίμπα είναι σήμερα η πιο αινιγματική φυλή μιας Αφρικής που αρχίζει ν’ αργοσβήνει από τον ορίζοντα. Κατά πάσα πιθανότητα Σομαλο-Χαμιτικής καταγωγής, αναγκάστηκαν να αποδημήσουν προς νότο, φτάνοντας στην Καόκολαντ περί τον 16ο αιώνα. Από τότε, υποβάλλονται διαρκώς σε μύριες κακουχίες, όπως η ξηρασία, οι επιδρομές στα κοπάδια τους, ο πόλεμος και ο ασφυκτικός εναγκαλισμός του δυτικού πολιτισμού. Παρ’ όλα αυτά εμμένουν γραπωμένοι από τον παραδοσιακό ημινομαδικό τους τρόπο ζωής βρισκόμενοι σε μια αέναη μετακίνηση προς αναζήτηση νερού και βοσκής για τα ζώα τους. Γυναίκες και άντρες, είναι το ίδιο εντυπωσιακοί στην όψη. Ψηλοί και λυγερόκορμοι, απαλά «σοκολατένιοι», κυκλοφορούν ημίγυμνοι με μόνο τους κάλυμμα τα κατσικίσια δέρματα που στεριώνουν γύρω από τη μέση. Ξακουστοί και για τις περίτεχνες κομμώσεις τους -σε ντιζάϊν ρασταφάριαν- είναι φιλάρεσκοι κι επινοητικοί στα στολίδια, που απαρτίζονται από καλαίσθητες συνθέσεις χαντρών, κοχυλιών, δερμάτων, χαλκού, σιδήρου και ελεφαντόδοντου. Ολόκληρη η ζωή τους περιφέρεται γύρω από την κτηνοτροφία, με τα κοπάδια ν’ αποτελούν ουσιαστικά την μοναδική τους περιουσία. Κατοικούν σε κωνικές, ψάθινες καλύβες που κατασκευάζουν αυτοσχέδια από κλαριά «μοπάνε» και λάσπη, γύρω από έναν κεντρικό πυρήνα – την ιερή φωτιά. Όταν είναι έτοιμοι να μεταδημήσουν σε αναζήτηση άλλης βοσκής, κλείνουν και αμπαρώνουν με μεγάλες κοτρόνες τις εισόδους των καλυβών, προνοώντας για την περίπτωση που επανέλθουν κάποια μέρα. Κάτι που συμβαίνει όμως σπάνια. Εκτενής θα είναι και η γνωριμία μαζί τους. Σκοπός μας ένας και μοναδικός: να έρθουμε σε όσο το δυνατόν πιο άμεση επαφή με τους Χίμπα! Θα πραγματοποιηθούν στάσεις για επισκέψεις σε εποχικό χωριό της φυλής όπου θα ενημερωθούμε πάνω στον τρόπο ζωής και τις συνήθειές τους, αλλά επίσης και σχετικά με το πως απειλούνται από τον σύγχρονο πολιτισμό. Επιστροφή αργά το απόγευμα αεροπορικώς στο Βίντχεκ.

Πετάμε με ενδιάμεσους σταθμούς πίσω στην Αθήνα.

Άφιξη στην Αθήνα.