Σ αυτόν τον στενόχωρα πυκνοκατοικημένο πλανήτη υπάρχει μια ήπειρος, όπου ο αέρας είναι πεντακάθαρος και ο καλοκαιριάτικος ήλιος λάμπει πιο πολύ απ’ ότι στις Μπαχάμες. Ταυτόχρονα όμως αυτή η ήπειρος είναι η πιο κρύα, η πιο ξηρή, η πιο ανεμοδαρμένη, η πιο δυσπρόσιτη και η πιο έρημη περιοχή Γης. Το όνομά της Ανταρκτική.
Σχεδόν τίποτε δεν φυτρώνει εκεί. Νερό και πάγος, μπλε και τιρκουάζ σε όλες τις αποχρώσεις. Εκεί υπάρχει άφθονο γλυκό νερό –περίπου το 70% των συνολικών αποθεμάτων του πλανήτη- το οποίο όμως είναι δεσμευμένο στον συμπαγή πάγο του πολικού παγετώνα.
Η Ανταρκτική όμως δεν ήταν πάντα παγωμένη. Απολιθώματα δείχνουν πως είχε κάποτε εύκρατο κλίμα και την κάλυπτε πυκνή βλάστηση. Η Ανταρκτική Χερσόνησος ήταν τότε ακόμη ενωμένη με την άκρη της Νότιας Αμερικής, δημιουργώντας ένα συνεχές φράγμα ξηράς κατά μήκος του οποίου κυλούσε προς νότο ζεστό νερό από τους τροπικούς.
Σε αυτή την ήπειρο υπάρχει το πιο ιδιόμορφο οικοσύστημα του νοτιότερου άκρου της γης. Η χλωρίδα ελάχιστη, μια που ολόκληρη η ήπειρος καλύπτεται από αιώνιους πάγους, η πανίδα όμως σπάνια, γοητεύει με τους μοναδικούς θαλάσσιους ελέφαντες και τις θαλάσσιες λεοπαρδάλεις καθώς και τις αποικίες από φώκιες και πιγκουΐνους.
Η απόβαση στις ακτές μοιάζει το ίδιο συγκλονιστική και προκαλεί το ίδιο δέος, όπως ακριβώς και στον Γάλλο Υβ Ζοζέφ Καργκελόν που πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του εκεί το1771.
Ένα ταξίδι σε αυτή την ήπειρο είναι σίγουρα μία συγκλονιστική εμπειρία που φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τον εαυτό του και τον Θεό.